ในช่วงหลังของการทำงาน ไดแอนได้ใช้แสงสว่างในภาพที่บางเบากว่างานภาพถ่ายในช่วงตอนต้น ๆ ของเธอ เธอได้ถ่ายภาพชุดที่บอกเล่าถึงเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา แสดงให้เห็นถึงความหลากหลายทางอารมณ์ ในช่วงแรกไดแอนได้ตั้งใจให้ภาพถ่ายเหล่านี้เปรียบเสมือนกับบทกวีที่อ่อนโยนและสวยงาม แต่เมื่อเดือนมิถุนายน ของปี ค.ศ. 1970 ไดแอนกลับบอกกับคนอื่น ๆ ว่า เธอเกลียดผลงานชุดนี้

การได้รู้จักกับช่างภาพร่วมสมัยคนอื่น ๆ อาทิ เช่น  โรเบิร์ต แฟรงค์ (Robert Frank) และ ชอล เลเตอร์ (Saul Leiter) ทำให้ไดแอนได้รับความช่วยเหลือจากเหล่าเพื่อนในวงการถ่ายภาพที่ Jane Livingston  ได้นิยามเอาไว้ว่าเป็น  The New York School of photographers ในยุค 40s และ 50s ในหมู่ช่างภาพและศิลปินคนอื่น ๆ ที่ไดแอนได้คบหาด้วยระหว่างการทำงาน ไดแอนสนิทสนมกับ ช่างถ่ายภาพชื่อ ริชาร์ด อเวดอน (Richard Avedon) เป็นพิเศษ โดยเขามีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับไดแอน และที่บ้านก็ประกอบธุรกิจห้างสรรพสินค้าบนถนนฟิพท์อเวนิวเหมือนกับเธอด้วย ผลงานของไดแอนที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จัก อย่างภาพของเด็กชายที่ถือระเบิดมืออยู่ในส่วนสาธาณะ (Child with Toy Hand Grenade in Central Park) และภาพของเด็กผู้หญิงฝาแฝด (Identical Twins, Roselle, New Jersey, 1967) ยังคงเป็นภาพถ่ายที่สะท้อนบอกเล่าถึงผู้คนที่เธอให้ความสนใจ ซึ่งผู้คนเหล่านั้นสังคมกลับมองว่าเป็นคนที่อยู่ชายขอบของสังคม ไม่ว่าจะเป็น คนพิการ คนวิกลจริต คนบกพร่องทางสมอง คนที่มีรูปลักษณ์ผิดปกติ โดยตลอดในช่วงหลังของการทำงานผลงานภาพถ่ายของเธอได้สะท้อนให้สังคมได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของบุคคลเหล่านั้น และยังคงส่งผลให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์ในประเด็นต่าง ๆ ต่อไป